Τούτο το κειμενάκι έχει σαν έμπνευση του μεγαλειώδες κείμενο του Mikeius περί έντεχνης μουσικής.
Το link είναι αυτό: http://faeenamalaka.blogspot.com/2010_09_01_archive.html Το στυλ γραφής του Μιχάλη είναι πολύ ιδιαίτερο αλλά ο τρελός αυτός τύπος έχει ένα ιδιαίτερο τύπο γραφής που πιστεύω πως ακόμα και αυτοί που στα comment γραφουν πως τον θεωρούν χυδαίο, από μέσα τους γελάνε.
Το κείμενο λοιπόν αυτό με προβλημάτισε. Πραγματικά και εγώ έχω σταματήσει να ακούω γενικά Ελληνική μουσική εδώ και πολύ καιρό. Πλέον όταν τριανταρίζεις τα γούστα σου αλλάζουν φυσικά αλλά να είναι μόνο αυτό? Όχι!!! Κατά τη γνώμη μου αυτό που βλέπουμε τα τελευταία στην Ελληνική μουσική σκηνή είναι μια απέραντη βαρετή στασιμότητα που έχει δημιουργηθεί από τις εξής αιτίες: Έλλειψη νεύρου, χαζοί στίχοι, μουσική βαρεμάρα, έλλειψη πειραματισμού επαγγελματικό βόλεμα.
Αναλύω κάθε ένα λόγο ξεχωριστά λοιπόν
-Έλλειψη νεύρου. Από ένα μουσικό στη σκηνή περιμένεις να σε ξεσηκώσει και λίγο. Δεν εννοώ να φτάσουμε σε επίπεδο μουσικής τύπου system of a down στο Chop Suey (και μην ακούσω μαλακίες πως είναι ποζάδες...) αλλά γαμώ το κέρατο μου όλοι οι Έλληνες έντεχνοι κάνουν συναυλίες λες και κλαίνε κάνα μακαρίτη. Δεν υπάρχει κάτι να σε ξεσηκώσει, να θες να χορέψεις, να φτιαχτής ρε αδερφέ.
-Χαζοί στίχοι. Οκ ο καλλιτέχνης έχει και τη ποιητική του αδεία. Αλλά εδώ το έχουν ξεκολιάσει το θέμα. Μας έχουν φτάσει στο σημείο να απόρρούμε για το πως γράφουν στίχους. Τις περισσότερες φορές δεν είναι απλά ακαταλαβίστικοι οι στίχοι, αλλά και τελείως άσχετοι σε σημείο απορίας. Άντε να το κάνεις 1-2 φορές... Αλλά εδώ υπάρχουν καλλιτέχνες που το έχουν κάνει επιστήμη.
Για να μην μιλήσω για τις διασκευές...Εκεί δίνουν ρέστα... Πρωτοψάλτη στο Πάμε Χαβάη να σας αναφέρω απλά.
-Μουσική βαρεμάρα. Δηλαδή 2 ακόρντα και τελειώσαμε. Χαλαρό παίξιμο και πολύ απλά πράγματα. Τόνος φωνής που δεν αλλάζει για κανένα λόγο και τα φράγκα να πέφτουν.
-Έλλειψη πειραματισμού. Έχετε παρατηρήσει πως δεν αλλάζουν τίποτα στη μουσική τους λες και το στυλ που έχουν είναι κάτι άγιο και πρέπει να παραμείνει έτσι μέχρι να σκάσει ο ήλιος ύστερα από 5 δις χρόνια. Όλοι μα όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο παιξίματος. Αλλά κάπου κάπου τολμούν και και διαφορετικό -τους βγει δεν τους βγει- το πείραμα. Οκ δεν εννοώ να γράψουν super album όπως το under the bridge τον RHCP και μετά να το γυρίσουν σε εκκεντρικό funky rock που δεν παίζει κανένας. Απλά παίξτε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχετε συνηθίσει το κόσμο. Μη φοβάστε τις κριτικές και το αν δεν πουλήσει. Έχετε φτιάξει καβάντζα μπόλικη.
-Επαγγελματικό βόλεμα. Ναι!!! Ας το πει κάποιος πως δεν έχουν διαφορά από τους συνάδελφους τους της λαϊκής πίστας. Ειδικά μιας και υπάρχει το τουπέ του ανώτερου, του καλτ. Έχουν φτιάξει το κοινό τους που θα τους ακολουθεί συνέχεια και πορεύονται στα χλοερά λιβάδια του εντέχνου.
P.S. Θέλω να βγάλω ένα καλλιτέχνη έξω από αυτή τη κρυόβραστη σούπα: Τον Γιάννη Αγγελάκα που μετά τις Τρύπες συνεχίζει στη τρέλα που χάραξε. Επίσης για τη φράση '' Ο Χατζιδάκης άνοιξε τη πόρτα του έντεχνου και ο Λοΐζος την έκλεισε'' Θα έλεγα πως όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα το σωστό είναι ''Ο Χατζηδάκης την άνοιξε και ο Λοίζος την έκλεισε δυνατά...στα μούτρα τους''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου