Κρίση Νο 1

Κρίση...Η μόνη λέξη που ακούμε τους τελευταίους μήνες παντού. Είμαστε και υπό την αιγίδα του IMF της ΕΕ της ΕΚΕ και όλων αυτών των οργανισμών, που με τους κυρίους με τις ωραίες γραβάτες, ήρθαν στη χώρα μας για να μας <<βοηθήσουν>>. Να ξεπεράσουμε τη κρίση βεβαίως βεβαίως.

Αλλά άλλο είναι αυτό που τρελάνει... Είναι αυτό το ύπουλο δεν ήξερα δεν γνώριζα του κάθε άθλιου, που κατά λάθος ο θεός έστειλε να κατοικήσει σε αυτή τη χώρα. Και το χειρότερο είναι πως όταν τον κοιτάς στα μάτια καταλαβαίνεις πως το εννοεί!!! Και να ήταν μόνο η χαζομάρα του ή το κρύψιμο πίσω από το δάχτυλο του...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στην Ελλάδα το 75-80% των πολιτών ψήφιζαν τα 2 πολύ γνωστά κόμματα με πολύ συγκεκριμένους λόγους: Για να διορίσουν τα παιδιά τους στο δημόσιο, να βάλουν το γιο στο ναυτικό ή στην αεροπορία και για οποιαδήποτε ρουσφέτι που θα έκανε τη δουλειά του ποιο εύκολη. Παράλληλα ο Έλληνας έμαθε να κλέβει. Και διάολε.. το έκανε με τρομερή επιτυχία. Έκλεβε την εφορία, τις επιδοτήσεις,της ΕΟΚ , τον αιγιαλό, τα δάση, την υπηρεσία που δούλευε και ότι μπορούσε γενικά να κλέψει. Όταν έφτασε η κρίση του 2008, σε αυτό το όμορφο μπουρδέλο που προσπαθούσε να φτιάξει με κόπο τόσα χρόνια, δεν υπήρχε καμιά άμυνα για να προσφέρει προστασία στο χοντρό κώλο που μεγάλωνε τόσο καιρό με φροντίδα και προδέρμ. Και το παλούκι εξ Αμερικής πέτυχε το κώλο διάνα. Και όμως, ο απόλυτος παραλογισμός είναι πως οι 8 στους 10 πιστεύουν εξακολουθούν να πιστεύουν πως δεν φταίνε.

Κάτσε ρε φίλε θα πεις εσύ τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια και έχεις τόσο μίσος? Εγώ καθόμουν και τα έβλεπα να περνάνε από μπροστά μου. Έχω βέβαια ένα παράδοξο που όπου το λέω όλοι με κοιτάνε με περίεργο βλέμμα: Κατά κάποιο τρόπο παραιτήθηκα από το δημόσιο στις <καλές εποχές>. Όταν τέλειωσα από το στρατό έτυχε να κάνω τη πρακτική μου σε δημόσια υπηρεσία. Παρέμεινα για άλλο 1 1/2 χρόνο ως συμβασιούχος, πήρα την προϋπηρεσία μου παραιτήθηκα και την έκανα σε ιδιωτική εταιρεία με ελαφρά πηδηματάκια. Ο λόγος απλός: Κατά κάποιο τρόπο ένιωθα πως αυτοί οι τύποι εκεί μέσα δεν θα έχουν καλό τέλος. Όλα τα κακά που έπνιξαν το τόπο μπορεί κάποιος να τα δει αν κάτσει σε μια ΔΕΚΟ για 2 μέρες.

Και έτσι, με αυτό το τρόπο, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Αλλά εγώ γαμώ το κέρατο
μου συνεχίζω να τρελαίνομαι με ότι γίνεται. Αλλά αυτά είναι για το Κρίση Νο 2.

Μπραντάκηδες(*) έλεος πια

(*) Μπραντάκιας=ο σταθερός αγοραστής και θαυμαστής ενός μεγάλου εταιρικού brand name όπως η apple, Nike, Adidas κλπ.

Θα ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή για να μην παρεξηγηθώ. Δεν έχω πρόβλημα με τις εταιρείες. Ορισμένες μάλιστα είναι πολύ καλές. Είμαι και εγώ αγοραστής και δεν ψωνίζω από τα καλάθια της λαϊκής.

Αλλά ορισμένοι μωρέ αδερφέ έχουν κάψει το μυαλό τους. Φτάνουν στο σημείο όχι απλά να ακολουθούν το οποιοδήποτε trend μιας εταιρείας, αλλά δεν ξεκολλούν από αυτό με τίποτα. Έχω γνωρίσει άτομα που δεν έχουν αγοράσει πχ αθλητικά παπούτσια εκτός από NIKE από τη δευτέρα γυμνασίου, ή άλλους που αγοράζουν μόνο Replay ή diesel.

Ειδική περίπτωση είναι οι μπραντακηδες της apple τους οποίους ευχαριστώ για την έμπνευση. Για τα προϊόντα της συγκεκριμένης, να πω απλά πως και όμορφα είναι αλλά και πρωτοποριακά. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να κολλάς τόσο με μια εταιρεία, ώστε να βάζεις το άσπρο διαφημιστικό μήλο στο καπό του αυτοκινήτου σου. Ήθελα να ξέρα τι σημαίνει αυτή η κίνηση και γιατί μπορεί να εκφράζει έναν 30 χρόνο.

Κάποτε μια γυναίκα είχε κάνει μόνιμο διαφημιστικό τατουάζ στο πρόσωπο της για το οποίο είχε πληρωθεί. Κάποιο σήμερα κάνουν αυτή τη δουλειά τσάμπα. Και μάλιστα για κάποια καταναλωτικά προϊόντα που αύριο μεθαύριο θα πετάξουν.